Ziekenhuis: 9 dagen lang onder De Rode Kater...

Waar ik vorige week mijn blog eindigde dat het plan was om afgelopen week veel in het ziekenhuis te zijn om te starten met het archiveren voor de HIV kliniek, is dat maar voor de helft van de vorige zin gelukt. Hoe ik dat bedoel? Het heel veel in het ziekenhuis aanwezig zijn is gelukt, helaas heb ik de kliniek niet van binnen gezien. Zoals de Facebook-volgers wel zullen weten heb ik 9 dagen in het ziekenhuis gelegen. Voor de mensen zonder Facebook zal ik hier het verhaal nog een keer, wat uitgebreider doen.
Het begon na het typen en plaatsen van mijn vorige blog. De zondagochtend ging heel erg goed. Die dag zouden we naar huis gaan en zoals dat gaat met de jeugd van tegenwoordig (hoor mij nou spreken) gebeurt het inpakken van de koffer last-minute. Tijdens het inpakken voelde ik de energie uit mijn lijf stromen. Ik werd zwakker en zwakker. Binnen een paar minuten lag ik slapend op bed. Toen ik wakker werd om naar de taxi te gaan ging het helemaal niet. Mijn Nederlandse coaches adviseerde me om naar het ziekenhuis te gaan, maar ik zag als een berg op tegen de 4 uur durende reis (i.v.m. mijn reisziekte). Ik was dus niet van plan in het zuiden naar het ziekenhuis te gaan. Ik wilde die reis achter de rug hebben en eigenlijk het liefst meteen. Onderweg ging het slechter en slechter en de coaches adviseerde (nou ja, dwongen) ons om in Ho (ligt precies tussen ons huis en de vakantiebestemming in) te stoppen en mij naar het ziekenhuis te brengen.
Voor ik het wist zat ik zwaar demonstrerend in een rolstoel. Lopen kon ik op dat moment niet meer, maar in een rolstoel zitten dat was nou ook niet bepaald iets voor mij. Het ergste vond ik heus niet dat ik met mijn knieën onderhand in mijn nek zat, de afhankelijkheid en het niets kunnen pffff. Met frisse tegenzin werd ik naar een verpleegkundige (of arts?) gereden. Na het opnamegesprek was ik al te zwak voor de rolstoel en vroegen mijn huisgenootjes of er geen bed was. Een bed was er wel, helaas geen beddengoed. Dus ik moest maar in de stoel blijven zitten. Maar, alsof toeval bestaat, hadden wij beddengoed in de achterbak liggen voor de vakantie. Voor ik het wist lag ik onder mijn dekbed van de Rode kater (ja, echt waar, van de Jan Jans strip in de Libelle). Ondanks de vage symptomen dachten de artsen aan malaria (ik had geen koorts, maar een paar dagen terug wel overgegeven en diarree). De 2 bloedtesten gaven weliswaar aan dat ik geen malaria had, maar ach, wat kan het schelen. Het malariabeleid werd ingezet. Daarnaast was ik uitgedroogd (Joh?! Die conclusie had iedereen wel kunnen trekken op basis van: een aantal dagen niet eten, een aantal dagen nauwelijks drinken en 48 uur niet plassen). Het plan: 3 liter vocht, een nacht blijven en malariamedicatie.
Evi en Danique besloten, ondanks dat ze geen bed kregen, die nacht bij me te blijven. En wat was ik daar blij mee! Toen ze eventjes een frisse neus gingen halen buiten kreeg ik mijn 5e injectie van die avond: een spuit in mijn bil (dat was dus de malariabehandeling...). Gelukkig dommelde ik snel in slaap, ik was doodop van de dag. Een tijdje later werd ik ongelofelijk benauwd wakker, ik kreeg mijn ademhaling maar niet onder controle. Op Ghanees tempo kwamen de nurses zuurstof toedienen bij me. Het was zo gek, op het moment van toediening smaakte de zuurstof naar cola, zoals in die lolly’s weet je wel. Gek detail. Achteraf hoorde ik dat ik 7 Liter zuurstof gekregen heb (voor de mensen die niet uit de zorg komen: in Nederland geef je bij zoiets wat ik had een halve liter, misschien een liter). Goed dat ik dat toen niet wist. Ik was trouwens wel de bezienswaardigheid van het ziekenhuis. Iedereen kwam ongegeneerd even langs het gordijn kijken naar die blanke in bed. On-ge-lo-fe-lijk! Wederom goed dat ik het niet zag, want oei oei oei. Ik denk niet dat ik mezelf had kunnen inhouden om een bijdehante opmerking te maken.
Toen ik de volgende dag zelf wel vond dat ik naar huis mocht was de arts het met me oneens. Hij zei dat ik ‘a few days’ moest blijven. Omdat Ho te ver weg was ben ik overgeplaatst naar het ziekenhuis waar ik zelf werk. Wat ben ik daar achteraf blij mee geweest. De mensen uit het Margret Marquart Catholic Hospital zijn echt stuk voor stuk schatten! Elke dag kwamen allerlei mensen langs om te kijken hoe het met me ging. De hoofdzuster (een non) liet mensen voor ons ontbijt maken elke dag en ze was zo lief voor me! Ook alle verhalen, reacties, mailtjes, berichtjes en foto’s uit Nederland hebben me zo goed gedaan! Het was verschrikkelijk om zo ver van huis te zijn! En de echt intense mis gevoelens (die mensen die ik bedoel weten wel dat ik het over ze heb) zijn die week zo heftig geworden. Heimwee wil ik het niet noemen, maar wat was het fijn geweest als sommige mensen wel aan mijn bed hadden kunnen staan. De onzekerheid die bij mij heerste was in Nederland net zo erg. Tsjah, dat is ook Ghana.
Maar eerlijk is eerlijk, zonder Evi had ik ook het echt niet gered. Want wat een topwijf is dat! Ze is dag en nacht bij me gebleven en niks was teveel! Daar waar nodig werd ik op mijn eigenwijsheid gewezen, wanneer het Ghanese tempo er bij het personeel weer lekker inzat gaf Evi ze soms 4 keer achter elkaar de reminder dat er wel wat tempo in mocht, we hebben samen op onze privé kamer gelachen en gehuild en momenten gedeeld die ik niet meer zal vergeten. Ik weet niet of Martin (ons beoordelend docent van school) deze blog leest, maareh ik zeg: Evi is met vlag en wimpel geslaagd!
Maar goed, wat is er nou eigenlijk gebeurd in die week? Het is een aantal keer voorgekomen dat ik zo licht in mijn hoofd en in mijn lijf werd dat ik bijna niet meer op mijn benen kon staan. Daarnaast was ik constant suf, duizelig en erg zwak. De artsen hebben na veel overleg besloten toch het malariabeleid op te pakken. Ik ben behandeld met Kinine. Laat ik het zo zeggen, het woord Kinine klinkt veel vrolijker als het daadwerkelijk is. Wat een ^$*(% medicijn zeg! Ik heb het twee dagen in mijn infuus gekregen en ik ben twee dagen volledig van de wap geweest. De bijwerkingen waren vreselijk! Zweten, warmte, onrustige benen, buikpijn, misselijkheid, overgeven, duizeligheid, suf, slecht gehoor, een constante tuut in je oor (zoals je die ook kent als je hele harde muziek of geluid hebt gehoord), trillen, hartkloppingen, uhm volgens mij was het dat wel. De tweede dag van de behandeling kreeg ik er een slaapmedicijn bij omdat ik toch wel heftig op de medicatie reageerde. Dit medicijn zorgde er weer voor dat ik last kreeg van hallucinaties en vergeetachtigheid. Het was zelfs zo erg dat een huisgenootje me op twee verschillende dagen een filmpje van mijn buurjongen heeft laten zien, dat ik het filmpje twee keer (in mijn ogen) voor de eerste keer zag en dat ik twee keer exact dezelfde reactie gaf. Gek spul.
Maar na de behandeling ging het wel een stukje beter met me. Afgelopen maandag mocht ik, na 9 dagen ziekenhuis, eindelijk naar huis. Naar het oude, vertrouwde stekkie in Golokuati. Ik heb voor 7 dagen malariapillen (Kinine, alleen dan als tablet i.p.v. in mijn infuus) meegekregen, dus kamp nu nog met een hoop bijwerkingen. Door die bijwerkingen kan ik niet opknappen en blijft mijn conditie gelijk aan die van een vaatdoek (dat betekend dus: geen conditie). Ik hoop volgende week snel mijn conditie op te kunnen bouwen. Over precies 3 weken vertrek ik weer naar Nederland. Hoe de komende 3 weken eruit zullen zien? Ik weet het niet. Ik ben er stiekem een beetje bang voor, maar zo sterk als ik me de afgelopen tijd gehouden heb, zo sterk hou ik me nu ook. Ik ga er het beste van maken en ik ga genieten van wat er nog op mijn pad komt. Het is misschien niet meer zoveel als ik verwacht had dat het zou zijn. Maar ach, het lukt wel! De goede moed zit er nog in en ik ga mijn laatste drie weken eindigen zoals ik de afgelopen 9 weken begonnen ben, positief!