Laatste verslag vanuit Ghana

Het is weer een hele tijd terug dat ik een blog geplaatst heb. De laatste blog eindigde dat ik in Golokuati zat met alle bijwerkingen van de medicijnen. Deze bijwerkingen hebben in totaal 1.5 week aangehouden en pas daarna trok het langzaam weg. Het was heel erg, maar in die week heb ik echte jaloezie gevoelens gehad. Het niets kunnen doen en je Afrika reis in bed doorbrengen is niet bepaald leuk. Gelukkig knapte ik na die 1.5 week langzaam op. Kleine activiteiten met de kinderen in huis waren om van te genieten. De dagen gingen met ups en downs en het aftellen was duidelijk begonnen.

Zaterdag 22 november was eigenlijk de dag dat onze vakantie zou beginnen. We zouden met z’n alle naar Ada Foah gaan om de laatste anderhalve week vakantie te vieren. Ook zouden we naar Cape Coast gaan om daar nog wat activiteiten te gaan ondernemen. Ik was helaas nog niet genoeg opgeknapt en wist dat er voor mij geen mogelijkheid was om mee te gaan. Ik kon wat kleine dingen in de buurt doen, maar een wandeling was al teveel van het goede. Daarom besloot ik alleen in Golokuati achter te blijven. Een spannende uitdaging, maar achteraf de beste beslissing die ik op dat moment en in die situatie kon nemen. Afscheid nemen van je reismaatjes is moeilijk als je je beseft dat je alleen je reis in Golokuati af moet sluiten. Toch zijn het hele leuke dagen geweest. Bij mijn coach kon ik 3 keer per dag terecht voor een maaltijd en verder heb ik de tijd zelf ingevuld. Van een bioscoopmiddag met de buurjongens tot het bezoeken van het festival in het dorp. Die week was ik nog naar het ziekenhuis geweest om afscheid te nemen. Wat een bijzondere dag! Ik heb veel bijzondere mensen ontmoet toen ik ziek was. Ze waren zo hartelijk en lief toen ik afscheid kwam nemen. Ik had nog een hoop naalden, verband en andere ziekenhuisspullen over die ik aan het ziekenhuis geschonken heb. Ze waren zo dankbaar! Vele foto’s, mailadressen en telefoonnummers verder was het tijd om te gaan.

Afgelopen donderdag ben ik naar Ada gekomen, terug naar mijn lieve reismaatjes. Wat was het weerzien fijn! Een stil huis is lekker rustig en ik heb ervan genoten, maar die chaos van onze groep is toch ook wel weer heerlijk. Ik besefte me dat ik een leuke laatste week tegemoet ging. Helaas was het niet helemaal positief. Toen ik voor een toiletbezoek naar de badkamer liep zat er een krab in de wc pot. We hebben vanalles geprobeerd en gedaan om de krab te redden (zelfs wat dagen later om hem te vermoorden), maar ’t beest leeft nog steeds. Sterk ras, want hij heeft een hoop diarree overleefd.

Toen ik een tijdje terug in het ziekenhuis lag heeft Dirk (een oud klasgenoot van me die ook in Ghana gezeten heeft) een Ghanese vriend van hem (Chris) op me afgestuurd met een fruitmandje. Chris was super lief voor me en is elke dag in het ziekenhuis langs geweest om spullen te brengen. Hij vertelde dat hij een eigen project heeft voor arme weeskindjes. Ik heb toentertijd het doel voor mezelf gesteld om dit project te gaan bekijken in de resterende tijd in Ghana. Met fysiotherapie Schijven (Evi) heb ik veel geoefend om dit doel te behalen en afgelopen zaterdag is dat gelukt! We zijn naar zijn project gegaan: het Affram Sikpa Children Foundation. Chris zet zich in voor de eerste levensbehoeftes van de kinderen. Het project is in een klein dorpje in het midden van de jungle. Hier leven 30 tot 35 weeskinderen die worden opgevangen door wat volwassenen die daar wonen. De mensen van het dorp hebben weinig. Geen schoon water, geen stroom, geen opleiding en afgelegen van de bewoonde wereld. De mensen kunnen wel water uit de rivier halen, maar dat is 50 minuten lopen door de jungle. Het water uit de rivier wordt gebruikt om te wassen, te koken en van te drinken. Maar omdat het rivierwater is, is het een bron van ziektes, waardoor de kans op het overlijden van de kinderen groot is. Daarnaast wonen de kids in kleine huisjes waar niets in staat. Ze slapen op een rieten matje op de grond. Evi en ik hebben even proefgelegen, maar 10 minuten liggen zorgde al voor rugpijn. Het project heeft al meerdere kleine projecten lopen. Zo hebben ze ervoor gezorgd dat de kinderen sowieso 1 keer per dag een goede maaltijd hebben. Daarnaast wordt er een toilet gebouwd, er is een tandenpoets project en ze zijn op dit moment bezig met een gebouw waar les in gegeven kan worden. Het was bijzonder om te zien dat dit soort dorpjes in 2014 nog steeds bestaan. Je ziet het allemaal wel op tv, maar als je er daadwerkelijk rondloopt is het toch wel even andere koek. Doelen voor de toekomst zijn: schoon water d.m.v. een waterpomp, elektriciteit, een gebouw voor vrijwilligers die in de toekomst vrijwilligerswerk komen doen en klamboe’s tegen de (malaria)muggen. Gelukkig konden Evi en ik zaterdag al iets voor de kinderen doen. Van de Mc Donalds had ik speelgoed die je bij de Happy Meal krijgt gekregen. Daarnaast had ik ook ballonnen van de Plus. Deze hebben we uitgedeeld. De kinderen waren dolgelukkig! Zelfs de volwassenen waren aan het spelen met de ballonnen.

Na deze dag was het voor mij duidelijk dat ik me hiervoor wilde gaan inzetten. Ik ben er nog niet klaar voor om deze week afscheid te nemen van Ghana. Het lijkt me bijzonder om mijn hulp in Nederland voort te gaan zetten. Ik wil samen met Evi geld in gaan zamelen voor Chris. Op welke manier weet ik nog niet (ideeën zijn meer dan welkom!).

Zoals ik al een beetje verwacht had ben ik na zaterdag weer ziek geworden. Ik denk de gevolgen van een dagje vol indrukken. Inmiddels ben ik weer een beetje opgeknapt en klaar voor de reis naar Nederland.

Morgen vlieg ik om 21:45 (22:45 Nederlandse tijd) terug naar Nederland. Zodra ik in Nederland ben ga ik mijn laatste samenvattende blog plaatsen en dan zit het er weer op! Tijd vliegt! En dat is maar goed ook want ik heb heel veel zin om alle lieve mensen in Nederland weer te zien die ik zo gemist heb.