Week 4: zuster en patiënt

Weer een lange week achter de rug! Te beginnen bij vorige week dinsdag. De introductie in het ziekenhuis!!!!We kregen een rondleiding over het hele ziekenhuisterrein. Wat een hoop verschillen met Nederland zeg! Geen privacy, veel drukte, veel geduld en een grote primitieve boel. We zijn ook naar het mortuarium gegaan. Wat een schok was dat! Een grote ruimte met wat stellingen waar ontzettend veel lijken lagen. Ik vroeg aan de man hoeveel mensen er in het mortuarium lagen, het antwoord? People? People? Death Bodies! Uhm I think 130!! Om en om, de ene met het hoofd boven, de volgende met de voeten boven (zonder kleed of niets, de meeste gehuld in een onderbroekje). De een met een nog akeligere houding als de ander. Pas op het moment dat de familie genoeg geld heeft voor de begrafenis gaat het lichaam (met de taxi) mee naar huis. Dat wil wel zeggen dat sommige lichamen er langer als een jaar liggen. Bizar! Evi en ik hebben aangegeven dat we heel graag 2 dagen mee willen lopen met de staff van het mortuarium.

Nou goed, woensdag kon ik dan eigenlijk beginnen op de chirurgische afdeling. Ten minste, dat was het plan……. Het begin van vorige week ben ik ziek geworden. Overgeven en diarree. Vanaf woensdag kreeg ik daar behoorlijke buikkrampen bij. Na elke maaltijd of elk slokje drinken lag ik krom in bed om de buikpijn op te vangen. Woensdag dus geen stagedag voor mij. Donderdag ging het ook niet goed en mijn Ghanese coach vond dat ik naar het ziekenhuis moest. Dus waar eerst het plan was dat ik donderdag zou gaan zusteren in het ziekenhuis, werd er voor mij gezusterd in het ziekenhuis. En hoe! Ik schaamde me dood. De Ghanese bevolking is gemiddeld een dag kwijt aan een ziekenhuis bezoek. Ik was daarentegen een uurtje kwijt. Het begon bij Sister Magdalena die me naar de registratie bracht. Bij de registratie ging het al bijna mis. Manon werd Manoen en Pijnenburg werden heel veel vraagtekens boven het hoofd van de man. Ik besloot zelf mijn naam maar op mijn dossier te schrijven. Bovenaan het dossier stond met grote letters: STUDENT NURSE. Dit bleek later erg belangrijk te zijn. Vervolgens naar de Out Patients department. Ik mocht gelijk naar voren komen ondanks de gigantische rij patiënten die zaten te wachten. Daar werd het opnamegesprek gedaan en de controles (bloeddruk, pols, gewicht en temperatuur (met een thermometer, schoongemaakt met een droog watje, onder mijn arm). In de tijd dat ik daar zat zijn er zeker 4 andere patiënten ook geholpen daar. Waar ik 20 minuten voor kreeg werd de rest in 5 minuten geholpen. Privacy was niet van belang want iedereen zat naast elkaar zonder gordijn of iets. Vervolgens werd er bij het laboratorium bloed afgenomen. De stuwband was in de vorm van een infuuslijn die geknoopt werd op mijn bovenarm, creatief! 5 minuten later kreeg ik tussen alle andere patiënten te horen dat mijn uitslag goed was. Ik liep met een verpleegkundige mee naar de dokter. Ik moest op een stoel wachten, de patiënt bij de dokter werd weggestuurd, de vrouw die eigenlijk aan de beurt was werd verzocht weer te gaan zitten en ik kwam bij de dokter die zich voorstelde als de dochter van Obama. Ik kreeg een recept mee en dank voor de hulp die ik aan Ghana bood (op dat moment had ik ze alleen nog maar werk gegeven i.p.v. geholpen, bijzaak denk ik).
Gelukkig ben ik inmiddels weer helemaal opgeknapt en kan ik morgen eindelijk beginnen waarvoor ik gekomen ben! Evi en ik starten op de chirurgische afdeling, wat ben ik benieuwd zeg!

Zaterdag zijn we gelukkig weer een dag op pad geweest, ik werd namelijk gek van het thuiszitten en niets kunnen doen. We hebben een boottocht gemaakt naar een eiland. Nou ja boot, boot. Een paar planken die dreven. Evi en ik zaten voorin en zagen langzaam water de boot inlopen. Met steeds meer hartkloppingen vertrokken we. We kwamen op een eilandje waar we eerst het Expeditie Robinson idee kregen, iets verderop het eilandje werd het meer het Groeten uit de Rimboe gevoel. We gingen daar naar de lokale Chief (hoofd) van het dorp en mochten rustig rondlopen. Onderweg kwam er een meisje die onze handen pakte. 2 verschillende volwassen personen vroegen al aan ons of we het meisje mee mochten nemen. Arm kind! Werd zomaar weggegeven. We hebben haar toch maar daar gelaten

Maandag was het dan eindelijk zover! Stagetijd!! Evi en ik hebben maandag en dinsdag op de surgical ward gestaan en vandaag op de OK. De Ghanezen werken duidelijk anders als wij Nederlanders. Om half 8 begint de dag met een gebed. Niet zo saai als in Nederland. Nee we klappen, zingen en sommige maken bewegingen die bijna voor dansen door kunnen gaan. Iets voor 8 zijn we daarmee klaar en kunnen we beginnen. Moet je je voorstellen, dat je je werkdag in Nederland zingend begint met heel het personeel. Geen betere start van je dag toch? Op de surgical ward hebben Evi en ik onze ogen uitgekeken. Maandag zagen we alleen maar wondzorg en dinsdag artsenvisite en nog meer wondzorg. De verpleegkundigen hier gebruiken twee handschoenen over elkaar (ze zeggen dat het schoner is, ik twijfel eraan). Ook gebruikt iedereen hier steriele handschoenen voor alles! Ze pakken de handschoenen uit, nog voor de wond uitgepakt is (even voor de mensen die niet uit de zorg komen: steriele handschoenen zijn handschoenen die gebruikt worden als er echt zeer schoon gewerkt moet worden. Denk hierbij aan bijvoorbeeld katheteriseren of opereren). In Nederland gebruiken we met de wondzorg dus geen steriele handschoenen, want de wond zit vol viezigheid, dus die handschoenen halen niets uit. Zeker niet als je de steriele handschoenen aan hebt en dan nog alles gaat aanraken wat vies is (zoals de verpakking, de prullenbak, het vieze wondmateriaal etc.). Mensen denken hier volgens mij dat als er steriel op de verpakking staat, dat het dan steriel blijft. De wondzorg gaat er ook erg hardhandig aan toe. Van de patiënten wordt verwacht dat ze geen uiting geven aan pijn. Toch is de zorg zo hardhandig en (in mijn ogen) zonder gevoel of empathie dat ik er de rillingen van kreeg. Op een gegeven moment had een patiënt zoveel pijn dat ik aanbood dat ze in mijn hand mocht knijpen. Nou hoe durfde ik het te vragen! Dat was echt niet de bedoeling!! Ik kon mijn hand terugtrekken en met kippenvel op mijn armen verder kijken. Ongelofelijk! Maar we mogen overal meekijken en als we zouden willen nog alles doen ook. Zo ook vandaag toen we mee mochten naar de OK. Wat een ervaring zeg! 2 zeer interessante operaties gezien. Ook weer met mijn mond open van verbazing zitten kijken. Een anesthesist die de OK uitloopt om te bellen tijdens de operatie, een verpleegkundige die tijdens de operatie een spelletje op zijn telefoon speelt, de grond die bezaaid ligt met bloed en andere zooi en Evi en ik die daar ongewassen stonden in ons ok pakje met teenslippers… Tsjah, t is weer eens wat anders he.

Morgen gaan we naar de HIV/AIDS/Family planning poli en dan weer weekend. De tijd vliegt hier!
Tot snel!!