Project, begrafenis en not so Happy Socks
Door: Manon Pijnenburg
Blijf op de hoogte en volg Manon
05 Oktober 2014 | Ghana, Golokuati
Kort na de vorige weer een nieuwe blog. Er is weer een hoop gebeurd in een paar dagen.
Donderdag hebben Evi en ik een dagje stage gelopen bij de HIV kliniek in het ziekenhuis. We werden erg warm ontvangen en de eerste vragen die gesteld werden waren: tot wanneer blijven jullie en willen jullie alsjeblieft tot dan bij ons blijven om te helpen? Dat er hulp nodig was zagen wij ook wel toen we binnen kwamen. De patiëntendossiers lagen overal! Op de grond, op de tafel, in dozen en in een kast die ervoor bedoeld was. Op de kast stonden nummers van patiëntendossiers om ze te archiveren, de dossiers in de kast klopte helaas niet bij de nummers van de kast. Dit alles resulteerde erin dat Nelson (onze collega) het eerste uur van de dag dossiers aan het zoeken was. Tsjah, volgens ons kon er wel wat effectiever met de tijd omgegaan worden. Na de dossierzoektocht vroeg Nelson of we vitale functies konden meten, YES! We konden eindelijk aan het werk!!! Waar onze collega op Ghanees tempo de controles ging doen, hadden Evi en ik al snel een effectief plan klaar staan. Zo gezegd, zo gedaan. Na een kwartiertje uitleggen hadden we taken verdeeld en waren we druk aan het werk. Onze Ghanese collega hadden we natuurlijk ook een taak gegeven: namen van cliënten opschrijven. Zoals hun Manon Pijnenburg niet snappen begrijp ik die namen niet normaal op papier.
Na een half uur op de afdeling begonnen onze zusterhartjes al sneller te kloppen en onze projectplannen werden groter en groter. Na wat overleg met de stichting en school is het nu definitief. Ons project gaat zich richten op de HIV kliniek! En wat heb ik er zin in!!
Eenmaal thuis zagen we dat alle schoolkinderen zich voor de kerk (tegenover ons huis) verzamelde. Ze hadden hun uniform aan en droegen een rood lint. Het bleek dat een jongen van 18 jaar 3 weken geleden was overleden. De familie had genoeg geld dus het lichaam kwam nu vanuit het ziekenhuis in Kpando naar Golokuati (onze woonplaats). De taxi (je leest het goed, taxi) met het lichaam erin stopte voor de kerk en vanuit daar ging er een hele stoet met mensen lopend met de taxi mee naar het huis van de jongen. De priester van ons dorp (die zich voorstelde als onze vader tijdens ons verblijf) nodigde ons uit voor de begrafenis. We mochten met de stoet meelopen. In de stoet liep ook een fanfare mee. Mensen danste en zongen hun verdriet eruit. Wat indrukwekkend was het zeg, zo intens. Blijdschap van het leven en verdriet van het sterven kwamen samen en dat in de vorm van blinde paniek. Toen we bij het huis waren werd het lichaam (ingewikkeld met witte doeken) in een razend tempo naar binnen gedragen. Alle mensen om ons heen begonnen luid te huilen. Ze vielen op hun knieën op de grond, moesten geholpen worden met lopen en gingen letterlijk stuk van emoties. Vreselijk om te zien! Onze ‘vader’ vertelde ons dat het voor de familie een eer was dat wij, blanke, erbij waren. Daarom werden we meegenomen naar de achterkant van het huis. We mochten op de stoelen zitten achter de familie. Voor de zoveelste keer deze reis voelde ik me zeer bezwaard. We kregen een uitnodiging om de volgende dag om 8 uur terug te zijn voor de begrafenis.
De volgende ochtend gingen we wederom in een stoet met zingende, dansende en schreeuwende kinderen naar het huis. De jongste waren streng aan het marcheren, de wat ouderen vergaten te marcheren denk ik… Voor de deur van het huis ontstond een lange rij. We besloten helemaal achteraan te sluiten en maar te zien waar we terecht zouden komen. Wat bleek? We gingen het lichaam bekijken. We kwamen in een klein kamertje wat versierd was met slingers. In de hoek zag ik een jongen tussen nog meer versiering staan. Een tel later besefte ik me pas dat ik geen lijk in een kist zou gaan zien. Nee, hij stond rechtop in de hoek van de kamer. Het was zo gek om het dode lichaam rechtop te zien staan. Het was wel een mooi idee dat je het lichaam zag zoals iedereen hem gekend heeft in plaats van bij ons waar het lijkt of de overledene slaapt. Toch was het een gek gezicht. Nadat iedereen hem gezien had kwam het lichaam in een kist naar buiten. De kinderen van de school gingen een toneelstukje opvoeren om de dag van het overlijden na te spelen. Eerst praatte de kinderen met elkaar en daarna met de docent. De docent ging de absentielijst af. Iedereen riep: present. Tot de naam van de jongen genoemd werd. Toen gingen de omstanders helemaal los van emoties. De kinderen vertelde dat ze wisten dat hij ziek was en in het ziekenhuis hadden gelegen. Een meisje zei dat ze bij hem thuis was geweest en dat hij dood was. De docent keek naar de kist en daarna streepte hij de naam van de leerling officieel van de schoollijst af. Hij was op dat moment uitgeschreven op school. Nou de tranen zaten hoog hoor! Daarna werd hij naar de begraafplaats gebracht.
Wat een bijzondere manier om het leven af te sluiten! Helaas is zoiets als dit echt onmogelijk in Nederland waar de mensen zo anders zijn. Maar deze ervaring zal ik niet snel meer vergeten.
Gisteren zijn we nog een dagje naar de Wli Waterfalls geweest. Sommige mensen uit de groep waren er al eerder geweest en zeiden dat het een makkelijke tocht was. Helaas had het deze week iets meer geregend als de vorige keer. De paden waren drassig en er lagen veel plassen. Ook ik was daar de dupe van. Toen ik vanuit het niets letterlijk tot mijn enkels wegzakte, mijn rode All Stars grijs/bruin zagen en mijn Happy Socks not so happy meer waren heb ik toch maar mijn charmante Teva’s aan gedaan. We hadden een gids die vertelde dat ze in het voorjaar van BNN waren geweest. Hij had was met ze mee geweest. Dus wie weet komen de watervallen ook nog op tv! Onze gids, Charles was een iets te enthousiaste oude man, die iets te vaak zijn hand op de schouders van de dames legde, iets te snel van de groep wegrende toen het regende en, wat later bleek, een iets te verhullend wit onderbroekje aan had toen hij zich voor de waterval omkleedde. Maar eenmaal bij de waterval was het zo gaaf! We gingen in zwemkleding het water in. Eerst een heel end in het ondiepe. Hoe dichter we bij de waterval kwamen hoe vochtiger het werd. Eerst mist, toen nevel, daarna regen, vervolgens voelde het als een zandstraal en bijna onder de waterval kreeg je zweepslagen van het water. Het was haast onmogelijk om te kijken, maar als je dan een tel je ogen open kreeg was het uitzicht prachtig! Wederom een ervaring voor het leven. Aan het eind van de dag had ik wel een heerlijk zacht huidje. Thermen voor gevorderden zullen we maar zeggen.
Donderdag hebben Evi en ik een dagje stage gelopen bij de HIV kliniek in het ziekenhuis. We werden erg warm ontvangen en de eerste vragen die gesteld werden waren: tot wanneer blijven jullie en willen jullie alsjeblieft tot dan bij ons blijven om te helpen? Dat er hulp nodig was zagen wij ook wel toen we binnen kwamen. De patiëntendossiers lagen overal! Op de grond, op de tafel, in dozen en in een kast die ervoor bedoeld was. Op de kast stonden nummers van patiëntendossiers om ze te archiveren, de dossiers in de kast klopte helaas niet bij de nummers van de kast. Dit alles resulteerde erin dat Nelson (onze collega) het eerste uur van de dag dossiers aan het zoeken was. Tsjah, volgens ons kon er wel wat effectiever met de tijd omgegaan worden. Na de dossierzoektocht vroeg Nelson of we vitale functies konden meten, YES! We konden eindelijk aan het werk!!! Waar onze collega op Ghanees tempo de controles ging doen, hadden Evi en ik al snel een effectief plan klaar staan. Zo gezegd, zo gedaan. Na een kwartiertje uitleggen hadden we taken verdeeld en waren we druk aan het werk. Onze Ghanese collega hadden we natuurlijk ook een taak gegeven: namen van cliënten opschrijven. Zoals hun Manon Pijnenburg niet snappen begrijp ik die namen niet normaal op papier.
Na een half uur op de afdeling begonnen onze zusterhartjes al sneller te kloppen en onze projectplannen werden groter en groter. Na wat overleg met de stichting en school is het nu definitief. Ons project gaat zich richten op de HIV kliniek! En wat heb ik er zin in!!
Eenmaal thuis zagen we dat alle schoolkinderen zich voor de kerk (tegenover ons huis) verzamelde. Ze hadden hun uniform aan en droegen een rood lint. Het bleek dat een jongen van 18 jaar 3 weken geleden was overleden. De familie had genoeg geld dus het lichaam kwam nu vanuit het ziekenhuis in Kpando naar Golokuati (onze woonplaats). De taxi (je leest het goed, taxi) met het lichaam erin stopte voor de kerk en vanuit daar ging er een hele stoet met mensen lopend met de taxi mee naar het huis van de jongen. De priester van ons dorp (die zich voorstelde als onze vader tijdens ons verblijf) nodigde ons uit voor de begrafenis. We mochten met de stoet meelopen. In de stoet liep ook een fanfare mee. Mensen danste en zongen hun verdriet eruit. Wat indrukwekkend was het zeg, zo intens. Blijdschap van het leven en verdriet van het sterven kwamen samen en dat in de vorm van blinde paniek. Toen we bij het huis waren werd het lichaam (ingewikkeld met witte doeken) in een razend tempo naar binnen gedragen. Alle mensen om ons heen begonnen luid te huilen. Ze vielen op hun knieën op de grond, moesten geholpen worden met lopen en gingen letterlijk stuk van emoties. Vreselijk om te zien! Onze ‘vader’ vertelde ons dat het voor de familie een eer was dat wij, blanke, erbij waren. Daarom werden we meegenomen naar de achterkant van het huis. We mochten op de stoelen zitten achter de familie. Voor de zoveelste keer deze reis voelde ik me zeer bezwaard. We kregen een uitnodiging om de volgende dag om 8 uur terug te zijn voor de begrafenis.
De volgende ochtend gingen we wederom in een stoet met zingende, dansende en schreeuwende kinderen naar het huis. De jongste waren streng aan het marcheren, de wat ouderen vergaten te marcheren denk ik… Voor de deur van het huis ontstond een lange rij. We besloten helemaal achteraan te sluiten en maar te zien waar we terecht zouden komen. Wat bleek? We gingen het lichaam bekijken. We kwamen in een klein kamertje wat versierd was met slingers. In de hoek zag ik een jongen tussen nog meer versiering staan. Een tel later besefte ik me pas dat ik geen lijk in een kist zou gaan zien. Nee, hij stond rechtop in de hoek van de kamer. Het was zo gek om het dode lichaam rechtop te zien staan. Het was wel een mooi idee dat je het lichaam zag zoals iedereen hem gekend heeft in plaats van bij ons waar het lijkt of de overledene slaapt. Toch was het een gek gezicht. Nadat iedereen hem gezien had kwam het lichaam in een kist naar buiten. De kinderen van de school gingen een toneelstukje opvoeren om de dag van het overlijden na te spelen. Eerst praatte de kinderen met elkaar en daarna met de docent. De docent ging de absentielijst af. Iedereen riep: present. Tot de naam van de jongen genoemd werd. Toen gingen de omstanders helemaal los van emoties. De kinderen vertelde dat ze wisten dat hij ziek was en in het ziekenhuis hadden gelegen. Een meisje zei dat ze bij hem thuis was geweest en dat hij dood was. De docent keek naar de kist en daarna streepte hij de naam van de leerling officieel van de schoollijst af. Hij was op dat moment uitgeschreven op school. Nou de tranen zaten hoog hoor! Daarna werd hij naar de begraafplaats gebracht.
Wat een bijzondere manier om het leven af te sluiten! Helaas is zoiets als dit echt onmogelijk in Nederland waar de mensen zo anders zijn. Maar deze ervaring zal ik niet snel meer vergeten.
Gisteren zijn we nog een dagje naar de Wli Waterfalls geweest. Sommige mensen uit de groep waren er al eerder geweest en zeiden dat het een makkelijke tocht was. Helaas had het deze week iets meer geregend als de vorige keer. De paden waren drassig en er lagen veel plassen. Ook ik was daar de dupe van. Toen ik vanuit het niets letterlijk tot mijn enkels wegzakte, mijn rode All Stars grijs/bruin zagen en mijn Happy Socks not so happy meer waren heb ik toch maar mijn charmante Teva’s aan gedaan. We hadden een gids die vertelde dat ze in het voorjaar van BNN waren geweest. Hij had was met ze mee geweest. Dus wie weet komen de watervallen ook nog op tv! Onze gids, Charles was een iets te enthousiaste oude man, die iets te vaak zijn hand op de schouders van de dames legde, iets te snel van de groep wegrende toen het regende en, wat later bleek, een iets te verhullend wit onderbroekje aan had toen hij zich voor de waterval omkleedde. Maar eenmaal bij de waterval was het zo gaaf! We gingen in zwemkleding het water in. Eerst een heel end in het ondiepe. Hoe dichter we bij de waterval kwamen hoe vochtiger het werd. Eerst mist, toen nevel, daarna regen, vervolgens voelde het als een zandstraal en bijna onder de waterval kreeg je zweepslagen van het water. Het was haast onmogelijk om te kijken, maar als je dan een tel je ogen open kreeg was het uitzicht prachtig! Wederom een ervaring voor het leven. Aan het eind van de dag had ik wel een heerlijk zacht huidje. Thermen voor gevorderden zullen we maar zeggen.
-
05 Oktober 2014 - 20:37
Desiree:
Hoi Manon, wat een geweldig project voor jullie zeg! Ik zie het al helemaal voor me. In die bende daar kunnen jullie heel wat verbeterslagen maken. Tja, en laat dat nou net hetgene zijn waar jullie voor gingen. Ja daar kunnen jullie heel wat goeds gaan doen! Oh, en wat toevallig dat verhaal van die happy socks. Jullie mam stuurde mij deze week toevallig ook een berichtje over happy Socks....ze waren in de aanbieding bij de Kruidvat :-)..... wat een geweldige ervaringen doen jullie daar op. Lijkt me soms best schrikken als je ineens zo geconfronteerd wordt met bepaalde zaken..Maar soms kun je daar dan gelukkig ook wel weer om lachen!
En Dieseldag hebben we niet vergeten hoor, jouw kleine prinsesje is weer goed verwend!
Geniet ze en werk met zin en heel veel groetjes van ons xxx
-
05 Oktober 2014 - 21:39
Karin Mateijsen:
Hoi manon,
Zo te lezen gaat het weer helemaal goed met je. Niet meer ziek geweest? En je doet veel nieuwe ervaringen op. Spannend.
Ik kijk al weer uit naar je volgende verslag. Leuk om te lezen.
Werk ze en nog veel plezier.
Groetjes wilbert en karin -
05 Oktober 2014 - 21:55
Petra:
Hoi manon
Wat leuk om je verslagen te lezen.
Zo te lezen gaat het met je gezondheid weer goed gelukkig.
Wat een ervaring voor het leven zeg!
Werk ze daar en nog een fijne tijd.
Groetjes Petra -
05 Oktober 2014 - 22:01
Evelien:
Hoi Manon en Evi,
Wat fijn dat jullie eindelijk aan de slag kunnen met jullie project! En een hele leuke en interessante ook lijkt me, succes!
Wij hebben dat ook een keer meegemaakt met een overledene. Alleen was die vastgebonden op een stoel en werd die als een soort koning over straat gedragen. Erg indrukwekkend als je dan ineens die stoet voorbij rijd met de auto.
Wat is Wli waterfalls een heerlijke plek hè? Even lekker afkoelen en genieten.. Wij hebben ook Charles gehad met onze rondleiding naar de waterval. Ik wist meteen wie je bedoelde toen je zei dat de gids vertelde dat BNN was geweest, haha!
Jullie nog heel veel plezier daar!
Xx Evelien -
06 Oktober 2014 - 03:57
Christel :
Hee Manon,
Wat doe je als je een rustige nacht hebt in het Hospice, in het voor jou nu verre Nederland? Dan ga je eens op zoek naar de waarbenjij.nu van Manon! Leuk om te lezen zeg. En vooral: WAT HERKENBAAR!!! Het ziekenhuis, de wonden, het ziek worden, de begrafenis, de watervallen, het geduld dat je moet hebben, de kindjes en niet te vergeten het mortuarium. Ik kan die geur nog naar boven halen en dat is toch echt al wel wat jaartjes geleden!
Blijf genieten, blijf leren, blijf helpen en blijf ook maar schrijven ;-). Erg leuk!
Heel veel succes en plezier daar!
Groetjes,
Christel -
06 Oktober 2014 - 16:18
Marian Van Der Zalm:
Hoi Manon, heb nu je blogs pas gelezen. Maar wat een avonturen zeg, echt indrukwekkend om te lezen al, laat staan dat je het meemaakt!!l En je kan het ook zo goed vertellen, echt heel leuk!!
geniet ervan!! Groetjes Marian -
06 Oktober 2014 - 21:41
Will Van Hees:
Dag Mazon,
Wat doen julle in Ghana mooi werk en met veel interersse woorden je reisverslagen door mij gelezen!
Veel succes en pas goed op jezelf. -
09 Oktober 2014 - 15:37
Ilse Coomans:
hoi tante Manon,
Mooie verhalen! We zijn super trots!
Ilse Bart Maddy en Abel -
11 Oktober 2014 - 11:16
Anita Oerlemans.:
Dag MANON,eindelijk is het gelukt om jou verhalen tevoorschijn te toveren op dit apparaat.
In die korte tijd dat je er bent heb je al heel wat meegemaakt lees ik wel.
Zo te lezen is er de laatste 35 jaar nog niet veel veranderd ,maar je neemt het allemaal gelukkig nogal makkelijk op.
Het dorp waar jij nu werkt komt me niet erg bekend voor maar dat ga ik nog opzoeken,zelf heb ik toendertijd in de VOLTA-REGION gewerkt in DZODZE.
De vleermuis grotten vond ikzelf wel prachtig.
Ik wens je nog veel plezier en een hoop bijzondere ervaringen,.
Groeten uit DONGEN en een pootje van MIRKO.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
